Rozdział 15

Pokój , w którym się znalazłam, nie był zbyt dobrze urządzony.  Jasne panele, stare , szare ściany i jedno okno.  Dwa łóżka, przykryte kołdrami kupionymi na targu. Spróchniała szafa stała naprzeciw łóżek, przy drzwiach. Kilka rupieci pod łóżkiem obok okna. W pokoju znajdował się również mały stoliczek z krzesłem i skrzynia z zabawkami. 

Ubrana w czarną suknie, podeszłam do małej dziewczynki, bawiącej się miśkiem. Chciałam nią potrząsnąć i spytać się, czemu jest smutna. Lecz moja ręka rozpłynęła się jak mgła, gdy dotknęłam jej ramienia.

W tym samym czasie, drzwi otworzyły się i wszedł przez nie młody chłopak. Usiadł na podłodze obok dziewczynki i zaczął ruszać ustami.

Nie słyszę ich. Dlaczego?

Chciałam wrzeszczeć, zapytać się co tu robię. Opadłam na kolana i zakryłam twarz w dłoniach. Umarłam. Nigdy się nie dowiem w czyim domu jestem.

Płacz dziecka. Podniosłam się, spoglądając wokoło. Nie było tu dziewczynki, ani chłopaka. Nie było mebli. Nie  było pokoju. Tylko ciemność.  Chciałam krzyczeć, szukać tej dziewczynki. Z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk, a w ciemności nic nie widziałam. Usłyszałam tylko, jak suknia zamiotła podłogę. A przynajmniej tak mi się zdawało. Ponieważ przez ciemność nie można nic zobaczyć ani poczuć. Tylko ból.

~~~

Ciemność, ciemność. Skończy się kiedyś? A ból?  W uszach zaczęło mi dudnić.

-Otwórz powieki – wyszeptał głos. Czy to dziecko? A może ta dziewczynka? Na myśl wpadł mi jeszcze ten chłopak, ponieważ nie mogłam rozróżnić płci.

No dalej, posłuchaj.  Wtem trzepot motylich skrzydeł ogarnął moje uszy. Nie widziałam ich, a tak bardzo chciałam.  Otwórz oczy, to je zobaczysz.

Zrobiłam to z wielkim trudem. Po chwili , pożałowałam.  Niczego nie było, tylko koniec. No i może czarny aksamit z białymi, błyszczącymi kropkami.

Wzrokiem oblepiłam całą przestrzeń. Jedyne co wiedziałam, to, że jest ciemno i , że znajduje się w mało wygodnej pozycji. Gdy poruszyłam małym palcem u lewej nogi, ogarnęła mnie fala bólu. Ostrego, przenikającego. Lecz, gdy wykonałam ruch palcem wskazującym lewej ręki, poczułam pieczenie.

Syknęłam.

Powoli panikowałam. Kim jestem? Co ja tu robię? Gdzie jestem? Oczy zaszły mi łzami, gdy zmusiłam się do siadu. Zbyt szybko podciągnęłam plecy.

Wokoło mnie, tak jak w tym dziwnym śnie, znajdowała się ciemność. Ale gdy spojrzałam w górę, spostrzegłam lśniące , czarne niebo. Byłam w dole.

Siedziałam na jakiś roślinach. Strasznie piekły mnie we wszystkie części ciała. Dopiero po tym, jak zaczęłam się drapać po nogach, przestraszyłam się. Byłam sama w dole pełnym trującego bluszczu w nocy.

Wstałam. W efekcie tego, przeszył mnie ból kostki.

Chciałam usiąść, poddać się. Ale musiałam się dowiedzieć, gdzie  jestem.  Wyszłam z dołu. Wokoło mnie znajdowały się drzewa i krzaki. Gdy wyjrzałam zza dorodnego krzewu, zauważyłam jezioro i małą plażę przy nim. Można było dojrzeć ślady butów na piasku. Doczłapałam się do jeziora i przemyłam nogi. Gdzie ja jestem?

Nagły huk obudził ptaki wokoło mnie. Westchnęłam z przerażenia. Wróciłam. Nadal byłam na arenie.

Przysiadłam w wodzie, łapiąc się za głowę. Wszystko sobie przypomniałam. Cały pobyt tutaj rozmazywał się przed moimi oczami.

Jednak skoro byłam w sojuszu ze Struvem, moim współtrybutem, to gdzie on jest? Rozejrzałam się. Nigdzie nie było naszych rzeczy. Ten skurwysyn zabrał mi wszystko.

Rozpłakałam się jak dziecko. Jak tamto dziecko w tym dziwnym śnie. Podniosłam się i cała cieknąca z wody, usiadłam na kamieniu. Już na nim siedziałam. Wtedy. Pytał się, czy zjem jabłko.

Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że zostałam sama. Bez niczego. Nie miałam broni, jedzenia, sojusznika…

Na arenie zaczął grać hymn Panem. Na niebie pojawiło się niebieskie godło, a następnie dwie twarze. Ness. Ness Perez z Dystryktu Pierwszego. Ta sama Ness, co chciała mnie spalić na rzezi przy Rogu. Drugie zdjęcie przedstawia Emily z Dziewiątki- dziewczynę, z którą zawarłam sojusz. Po zamieszaniu przy pierwszych godzinach Igrzysk, nie mogłam jej odnaleźć. Tak samo Alex. Ale czy mogłam zaufać ponownie w sprawie sojuszu? Mój pierwszy sojusznik, był psychopatycznym mordercą , który miał zamiar mnie zepchnąć z drzewa. Drugi, natomiast… okradł mnie.  Ale zapłaci mi za to. Za ten sojusz, za tą fałszywą dobroczynność i za moje rzeczy.

Bo w końcu gra się fair, prawda?

~~~

Siedząc przy kamieniu, przegryzając wargę ,aż do krwi, wyczekiwałam słońca. Postanowiłam, że nie usnę, gdyż wyspałam się podczas pobytu w dole.  Zacisnęłam brzuch rękoma. Byłam głodna.

Nie wiedziałam co robić. Czekać na ranek i co? Co miałam robić, gdy słońce wzejdzie ponad horyzont? Muszę coś wymyśleć, inaczej zostanę tu na zawsze.  Westchnęłam, przyciskając kolana do siebie. Umrę. Nic już nie zdziałam. Nie ma dla mnie żadnej pomocy. Pewnie Struve teraz opycha się żarciem, śmiejąc się.   Kiszki kontynuowały swoje granie, gdy moje myśli zaczęły się bardziej wysilać. Pamiętasz tą pyszną zupę warzywną w Kapitolu? I krewetki? A te owoce w sałatkach?

Tęskniłam. Za rodziną. Dystryktem. Domem. Jedzeniem. A szczególnie za domowym jedzeniem z rodziną w Dystrykcie.   Może i nie było tak wyszukane jak w Kapitolu. Ważne, że istniała możliwość takiego posiłku z bliskimi.

Na wspomnienia, oczy zaszły mi łzami.  Może mnie teraz oglądają? Płaczą? Nie mogą znieść myśli, że głoduję? Tak bardzo przepraszam, chcę, żeby to się już skończyło. Chcę, byście przestali cierpieć…

-Jaka ja byłam głupia!- szlochałam na cały głos, chowając twarz w dłoniach.-  Nie mam teraz co jeść, pewnie umrę, a moja rodzina więcej mnie nie zobaczy… Och, dlaczego? Dlaczego nie mogę niczego zjeść, choć mój żołądek jest pusty? Dlaczego dajecie mi tyle cierpienia? Och, biedna ja. Przynajmniej Struve nie będzie głodował.

Uśmiechnęłam się w duchu, gdy ujrzałam paczkę zlatującą , jak listek na wietrze, na spadochroniku. Wstałam jak najszybciej , łapiąc prezent od sponsorów w locie. – Och, dziękuje!- jęknęłam ze szczęścia, opadając na kolana.- Dziękuje, tak bardzo…

Jak było widać, mój szybko wykombinowany plan sprawił się. Udawałam nędzną, głodną nastolatkę pełną trosk, aby dostać jedzenie. Mieszkańcy Kapitolu byli bardzo naiwni. Albo głupi, jednak ja nie widziałam różnicy.

Otwarłam paczkę, z której wyciągnęłam małą puszkę z wodą mineralną , naleśnika i dwie pomarańcze.

Sok owocu trysnął mi na ręce, gdy paznokciem przecięłam jego pomarańczową skórę. Wyskubałam najsmaczniejszą część, a resztę wycisnęłam na naleśnika. Po chwili on też zniknął. Gdy Helios rozpoczął swą wędrówkę po sklepieniu niebieskim, a jego ogniste , przypięte do jasnego rydwanu konie sunęły wzdłuż kuli ziemskiej,  ponownie zaczęłam swoją podroż.  Skierowałam się na północ od jeziora, w przeciwną stronę od strumyka. Jak już raz mnie zdradził, to może jeszcze raz.

Puszkę włożyłam do dość obszernej kieszeni, a drugą pomarańczę zostawiłam na później, przypinając ją do paska.  Żółtawe promienie atakowały moją twarz. Przysłoniłam ręką oczy, rozglądając się.  Zrobiło się duszno i parno w kilka minut. Sztuczki organizatorów. Mają nadzieje, że wypiję wodę.  Zgarnęłam kosmyk z czoła i idąc dalej, obiecywałam sobie, że nie zrobię im tej przyjemności

Jednak po paru godzinach, moje pragnienia przejęły władzę nad ciałem. Szybkim ruchem wyciągnęłam puszkę i wypiłam całe picie. Zasapana opadłam na ziemie, żałując swojej decyzji. Teraz nie mam nic do picia. Mogłam iść za tym cholernym strumykiem!  Podciągnęłam się z suchej ziemi i poszłam w głąb umierającej puszczy.

Po karku ściekały mi kropelki potu. Włosy miałam rozpuszczone, a nie miałam możliwości ich spięcia. Może bym je ścięła? Ale czym? W końcu postanowiłam, że jak nadarzy się okazja, to zetnę kilka centymetrów. Nie obchodziło mnie to, czy będę ładna, czy brzydka , gdy będę już w Kapitolu. W tamtej chwili przetrwanie było dla mnie najważniejsze. 

Gdy sama oglądałam zmagania trybutów, usłyszałam, że mieszkańcy Kapitolu  mogli sami przejść przez arenę, po Igrzyskach. Czy będą radośni, gdy dotkną zaschniętą krew na Rogu Obfitości? Czy będą szli tropem mojego strumyka? Czy zesrają się ze szczęścia, gdy dotrą do jeziora, przy którym przebywałam? A może wespną się na drzewo, z którego spadłam z Legolasem? Pooglądają klif, przy którym prawie zginęłam?  Otrzęsłam się z dreszczy na ciele i podrapałam się po nogach. Pojawiła się na nich pokaźna wysypka, która doskwierała mi niemiłosiernie.

Ptaki umilały moją podróż. Śpiewały różne dźwięki, szeleściły skrzydłami. Raz  jedną  z papug o niebieskich i czerwonych skrzydłach, musnęłam po dziobie. Skończyło się na krwi cieknącej z palca.

Przez myśli majaczyły mi różne myśli i obrazy. Znów byłam sama w wielkiej puszczy.  I to mi się podobało.  Lepiej się czułam bez sojusznika, ponieważ wolałam działać na własną rękę, niż potem go zabić. Dorosłam. A przynajmniej takie określenie pasuje.  Jeszcze kilkanaście dni temu bałam się własnego cienia. Nie mogłam usnąć wieczorem, kiedy wiedziałam, że następnego dnia mają być dożynki. Byłam przerażona tym, że mnie wylosowali. Odciągnęli mnie od rodziny, za którą tęsknie.  

Nadal się boję, tym, że zginę. Pierwszego dnia Igrzysk, nie miałam pojęcia co się dzieje i co powinnam uczynić. Nie wyobrażałam sobie życia, bez sojusznika, na którym w końcu się zawiodłam. Byłam głupia- i wczoraj i kilka dni temu. Zaufałam obcej osobie. Powierzyłam jej własne życie.  Czy ja naprawdę myślałam, że Struve jest taki dobry?

Teraz nikomu nie zaufam. Będę mordować z zimną krwią i kamienną twarzą. Będę zawodowcem i wygram. Po to by wrócić do domu. Po to by przeżyć.

Powietrze robiło się co raz cięższe. Podparłam się o drzewo, lekko dysząc. Błądziłam od kilku godzin, bez wody.   Nagle bez zastanowienia zgięłam się w pół , zwracając śniadanie. Zszokowana upadłam na ziemię.  Jest źle. Bardzo źle.  Gardło piekło mnie od wymiocin. Przetarłam twarz, drżąc. Co się ze mną dzieje? Zimny pot ściekał mi wzdłuż kręgosłupa. 

Spróbowałam wstać, powoli, bez żadnych gwałtownych ruchów. Lecz po chwili usunęłam się na kolana, wyrzucając z siebie wnętrzności. Kaszlnęłam, zamykając oczy.  Dopiero teraz zauważyłam, że ptaki przestały śpiewać. Otwarłam oczy, rozglądając się. Zniknęły. W tym wszystkie zwierzęta, krzewy. Zostały tylko jakieś trawy i… jedno, obszerne drzewo. Tak to wokoło mnie było pusto. Wzgórza ogołocono, odsłaniając szpiczaste brzegi.  Strumyk  i jezioro ledwo dojrzałam. Błądziłam. Wcale nie zaszłam tak daleko. Gdy spojrzałam za siebie, zauważyłam w oddali wulkan Rogu Obfitości. Dymiący komin wywyższał się od pozostałych gór.

Skoro nie było żadnych kryjówek i wszystko było widoczne, to oznaczało jedno- organizatorzy chcieli krwi.

~~~

Nie uważam tego rozdziału za dzieło sztuki. Nie podoba mi się. Ble.

Lecz chciałam go już dodać, bo męczył mnie od kilkunastu nocy. Ciągle przychodziły mi pomysły czy fajne zwroty, które musiałam wykorzystać. Ech. Nie dziwię się, że pisarze po ukończeniu książki potrzebują wakacji.

Ja tu już zaczynam pisać rozdział 16 i zauważyłam, że mamy 2,920 wyświetleń (strasznie wam dziękuje <3)! Tyle samo jest w moim pierwszym blogu . 

Poprzedni rozdział miał 91 wyświetleń! To mój rekord :D Dziękuje.

Jak tam? Mieliście dzisiaj wigilię klasową? Dostałam książkę ,,Trzy metry nad niebem'' , którą już czytałam (pożyczona). A wy? ;)

~~~~ 

Jestem taka zmęczona, że nawet tekstu po rozdziale nie umiem napisać ;-;

Możecie narzekać.

Od dzisiaj.

Pozdrawiam

Slendy